Schilders toonden het mysterie van de natuur, de eenzaamheid van de mens en de schoonheid van het onvoorspelbare. Diezelfde elementen herken ik in het fietsen – en vooral in het mountainbiken. Toch hoor ik regelmatig dat de fietssport zijn puurheid en romantiek verliest. Critici wijzen op de opkomst van data-analyse, vermogensmeters en strakke voedingsschema’s alsof er geen ruimte meer is voor toeval, voor het mens zijn in de sport. Maar mijn ervaring tijdens het WK mountainbike in Crans-Montana vertelt een ander verhaal. Ik was onderweg met de nationale selectie, een groep die vooral bestond uit jonge renners. Juist in die groep zag ik volop romantiek.
In het mountainbiken ben je overgeleverd aan de elementen het weer, het terrein, de onverwachte veranderingen van een technisch parcours. Je kunt niet alles controleren. Juist in dat onvoorspelbare schuilt iets puurs, iets dat doet denken aan de zoektocht van de Romantische kunstenaar. Deze jonge sporters zijn onderweg: lerend, vallend en opstaand, soms falend en soms verrassend succesvol zonder garanties. Wat me vooral opviel: ze verschuilen zich niet. Ze kijken kritisch naar zichzelf, tonen emotie en zijn vastberaden zich te ontwikkelen. In dit artikel wil ik, aan de hand van kenmerken uit de schilderkunst van de Romantiek, laten zien dat de ziel van de fietssport nog springlevend is. Dat fietsen meer is dan cijfers en schema’s. Dat het net als een goed kunstwerk kan ontroeren, verwarren, verheffen en inspireren.
Ben je benieuwd naar wat er nog meer in de Anneloog staat? Lees er alles over in de huidige editie #230 van Mountain Bike Plus, vanaf nu verkrijgbaar in de winkel of bestel deze editie via deze link en het magazine wordt naar je opgestuurd.
