Vorig jaar zag mijn leven er nog heel anders uit. Mountainbiken was mijn leven. Minimaal 3 tot 5 keer per week op de fiets. Trainen, technische trails rijden met vrienden door heel Europa, kilometers maken. Klinkt goed toch? Maar deze inspanningen gingen helaas ook samen met behoorlijk fysiek leed. Op mijn 16e croste ik al lekker rond in de Veluwse bossen. Met mijn verhuizing naar België op mijn 32e was mijn zin naar technische trails veel groter geworden. Niet zo gek, want ze liggen hier praktisch voor de deur. Zeker in het begin kon het mij niet gek genoeg. Op mijn 32e had ik nog nooit wat gebroken of gescheurd. Ik was dus ook nergens bang voor en deed de meest grote stunts, of ik daar nou de techniek voor had of niet. Deze rekening heb ik duur betaald. Inmiddels ben ik een gebroken schouderblad, gebroken sleutelbeen, gebroken rug én een afgescheurde schouderpees verder. Het goede nieuws? Mijn lichaam is volledig hersteld. Het slechte nieuws? Ik vind mountainbiken minder leuk.

IK BEN GEEN OMA
De e-bikes rijden natuurlijk al een tijdje rond. Ik heb regelmatig op die dingen gevloekt. Een beklimming hoefde zij immers niet te verdienen. Zij racen gewoon met die ‘brommer’ naar boven. Trails begonnen eruit te zien als een motorcrossparcours. Vrienden met een e-bike rijden lekker kletsend naast je, terwijl jij een ‘echte’ prestatie levert. Daarnaast zijn die dingen zwaar en lelijk. Toch? Ik moest er niet aan denken. Ik ben geen oma. Ik had de tijd en de motivatie om te trainen. Dus waarom zou ik met een e-bike rondrijden?

Door zware blessures is het plezier in het mountainbiken minder groot geworden. Dit heeft als gevolg dat ik ook minder op de fiets zit. Mijn fietsconditie is flink achteruitgegaan. Ik ben snel moe en als ik moe ben ga ik geen technische passages rijden. Dan is mijn focus minder, wat de kans op ongelukken weer vergroot. XC rijden vind ik wel okay, maar het is niet iets waar mijn mountainbike hart nou echt sneller van gaat kloppen. Was dit het einde van mijn passie voor mountainbiken?

 

WISKUNDIGE ANALYSE
Ik heb een analyse gemaakt wat het nou betekent dat ik niet meer zoveel wil fietsen. Immers, minder mountainbiken verkleint de risico’s op een ongeval. En áls ik ga fietsen, wil ik wél graag plezier op de fiets hebben. Het moet niet één grote slijtage- en frustratieslag zijn, waarbij ik onmiddellijk word geconfronteerd met mijn slechtere fietsconditie en mijn fitte vrienden constant op mij moeten wachten. Ik heb gedacht om te stoppen met mountainbiken. Risico: nul, frustratie van eigen tekortkomingen: nul, maar plezier? Ook: nul.

“DAT IS ECHT EEN FIETS VOOR JOU!”
Ik weet het moment nog goed. Ik had net één van de mooiste wildernistochten in Noorwegen afgerond. We hadden drie dagen geen internet gehad. Bij het eerste signaaltje ontvangst had mijn vriend zijn internet op de telefoon al ingeschakeld om alle nieuwtjes omtrent fietsen te lezen die hij de afgelopen drie dagen had moeten missen. En terwijl ik nog aan het nagenieten was van de fantastische tocht met een wildwateravontuur, het noorderlicht en overnachten in wildernishutten, krijg ik het grote telefoon- scherm in mijn gezicht geduwd met de nieuwe Santa Cruz Heckler Sl. In het paars…

Mijn vriend schreeuwt: “Dat is echt een fiets voor jou!” Pff dacht ik nog… een e-bike…

Eenmaal thuis heb ik nogmaals nagedacht over de wiskundige analyse. De uitkomst leek even- wel een e-bike toe te laten. Maar kan ík een e-bike toelaten? Ik voelde mij te trots om een Spartamet aan te schaffen op mijn 40e.

MIJN EGO AAN DE KANT
Een maand later stond er een operatie op de planning. De afgescheurde schouderpees moest toch hersteld worden. Dus onder het mes. Herstelperiode; minstens drie maanden. Veel tijd om na te denken dus. Daar lag ik weer op de bank met mijn arm volledig geïmmobiliseerd. Ik kon mijn eigen haren niet wassen of kammen. Mijn levensvreugde was even gedaald tot het nulpunt. Ik bedacht hoe ik mezelf kon opvrolijken en de conclusie moest zijn; koop die paarse e-bike. Mijn trots was toch al gekrenkt. Ik kon mezelf immers niet eens wassen.

Drie maanden later was hij er. De e-bike! Inmiddels weer helemaal hersteld mocht ik ook weer fietsen. Door drie maanden revalideren en schouderoefeningen doen met 1,5 kilo, was mijn fysieke gesteldheid niet in de beste staat. Normaal begon nu het proces van lang- zaam weer wat conditie en vertrouwen opbouwen. Nu keek ik naar mijn prachtige paarse e-bike en ik hoorde het duiveltje op mijn schouder lachen; “Mwoehahahaha, het is tijd!”

VLIEGEN
Ik ben begonnen met een lokaal XC rondje. En eerlijk is eerlijk, een e-bike is echt héél leuk. Ik voel niet dat mijn conditie weg is. Dus ik heb geen frustratie op de fiets, waardoor ik dus ook met plezier op de fiets zit. Daarnaast, omdat je omhoog kan blazen, blaas je nog harder naar beneden. Normaal kwam ik langzaam boven aan. Vervolgens moest ik flink aanzetten om toch met enig tempo de relatief korte afdaling in te gaan. Door de explosiviteit die daarmee gepaard gaat, was ik snel buiten adem en snel moe. Maar als je al omhoog vliegt, vlieg je nog harder omlaag en het kost geen kracht. Ik kom aan op de klim en er zit een XC mountainbiker te praten op een bankje met een oudere dame. Ik hoor de dame zeggen; “Oh die gaat hard,” waarop de mountainbiker met een negatief toontje antwoordt; “Ja, maar dat is een e-bike.” Ik dacht, dat zou ik vorig jaar ook gezegd hebben.

AFZIEN IS NIET COOL
Mijn eerlijke mening nu? Een e-bike is goed voor mij. Ben ik lui? Nee, ik heb meerdere interesses, zoals lange afstands-wandelingen. Ook vind ik het fijn dat ik nu niet meer zo veel trainingsuren op de fiets hoef te zitten om comfortabel 35 km en 1500 hoogtemeters te fietsen. Met de e-bike houd ik tijd over voor andere dingen. Als ik nu op de fiets zit, heb ik plezier en ben ik niet alleen maar aan het afzien. Ik fiets dezelfde routes en dezelfde technische passages, zonder dat ik fysiek zwaar heb afgezien, maar dat hoeft voor mij ook niet. Fysiek afzien is geen element in mijn leven waar ik behoefte aan heb. Ik heb genoeg fysiek afgezien met al mijn breuken. Plezier hebben in het leven, daar heb ik behoefte aan!

Een e-bike is niet cool? Vroeger waren e-bikes zware, logge fietsen. De technische ontwikkelingen blijven echter snel gaan. Mijn e-bike weegt een kleine 19 kilo. Dat is ongeveer 4 kilo meer dan mijn gewone enduro mountainbike. Dat is een verschil wat je niet meer echt voelt, zeker niet omdat je sneller rijdt, waardoor de fiets makkelijk wendbaar is. Ook worden de motors steeds capabeler en stiller, waardoor de fietservaring an sich ook heel natuurlijk aanvoelt. Je hoort en voelt het verschil bijna niet meer. En zeg nou zelf, die nieuwe Santa Cruz Heckler SL, dat is toch een pareltje?

 

OOK WAT VOOR JOU?
Met een e-bike hoef je niet een zware fysieke inspanning te leveren. Hierdoor is een e-bike leuk voor mountainbikers voor wie het fun gehalte belangrijker is dan de fysieke prestatie. Dit komt mede omdat je met een e-bike toch gebonden bent aan het bereik van de accu. Grofweg moet je bij een e-bike (met één accu) toch rekenen op een bereik van tussen de 30 en 60 kilometer waarbij je tussen de 1000 en 1500 hoogtemeters kan rijden. Dus een hele marathon op een e-bike kun je vergeten.

WAAR MOET JE REKENING MEE HOUDEN?
Verder is het van belang dat een e-bike toch een tikje zwaarder is dan een gewone mountainbike. Ook hier ligt het eraan wat je gewend bent natuurlijk. Voor mij is de overstap van 15 kilo naar 19 kilo niet zo groot, plus ik heb ervaring met downhillbikes. Deze wogen 5 jaar geleden ook makkelijk 19 kilo. Maar stel dat je gewend bent om op een XC mountainbike te rijden van 9 kilo, dan is een e-bike toch wel een heel ander verhaal. Een e-bike is in dat geval veel zwaarder en daar zal je wel aan moeten wennen.

Een ander belangrijk punt om te benoemen is dat een e-bike het fysieke gedeelte veel makkelijker maakt, waardoor je misschien ook ge- neigd bent om technisch meer aan te durven. Dit kan een valkuil zijn. Aangezien de fiets zwaarder is, zal deze bijvoorbeeld ook minder makkelijk te stoppen zijn in een steile passage. Ook durf je misschien nóg harder die trail in te duiken. Maar als je technisch niet goed genoeg bent om obstakels te ontwijken of misschien een scherpe haarspeldbocht te maken, kan dit wel voor ongelukken zorgen. Een e-bike heeft immers ook een langere remweg nodig.

Het is dan ook verstandig om toch eens deel te nemen aan een clinic waarbij je de basis van het rijden met een e-bike onder de knie krijgt.

Nieuwsgierig welke e-bike ik heb gekocht?