Nunspeet, de plek waar mijn passie voor het mountainbiken begon. Het zal inmiddels ruim
20 jaar geleden zijn dat ik mij aansloot bij de plaatselijke mountainbikeclub. Iedere dinsdagavond vertrokken we met een clubje naar de prachtige omliggende bossen. Nu 10 jaar later ben ik nog eens terug in Nunspeet mét mijn mountainbike. Zou ik mij de trails nog herinneren?
MOOIE HERINNERINGEN
Het is 10 jaar geleden dat ik mijn favoriete persoonlijke route reed in Nunspeet. Ik ben erg benieuwd of deze route nog gereden kan worden of dat het nu misschien wel is dichtgegroeid.
Ik herinner mij de route als een leuke afwisselende route. Met name de eerste 20 kilometer meen ik mij te herinneren als veel single trails met veel korte explosieve klimmetjes. Na 20 kilometer vlakt de route uit. De route kende veel verschillende landschappen; dennen- bossen met mooie douglassparren en lariksen, beuken- en eikenbossen en een grote zandverstuiving waar vroeger de Generaal Winkelmankazerne was. Ik ben benieuwd hoe de natuur er 10 jaar later uitziet.
DE ZP (ZANDENPLAS)
We parkeren de auto bij de Zandenplas en fietsen een stukje terug richting het spoor.
Ik herinner mij dat ik daar altijd het eerste wandelpad opreed. Ja hoor, het paadje ligt er nog. Ik merk meteen dat de gps in mijn hoofd aanslaat. Ik kan mij erg goed herinneren waar ik precies moet rijden. De route begint langs het spoor. Via korte klimmetjes en slingerpaadjes rijden we naar de Zandenplas. De Zandenplas is trouwens ook een hele leuke plek om te vertoeven bij mooi weer.
Je kan er heerlijk zwemmen, zonnebaden en lekkere patat en ijsjes kopen. We stoppen even bij het water. Ik denk terug aan de vele dagen die ik hier heb gespendeerd. Mijn moeder nam mij hier wel eens stiekem mee naartoe toen ik nog heel jong was. Als het mooi weer was gingen we lekker zwemmen, terwijl ik eigenlijk op school had moeten zitten. In mijn late tienerjaren wilde ik vooral heel erg bruin worden en smeerde ik kokosolie op mijn huid met factor 3. Dat is in deze tijden toch niet meer voor te stellen? Maar ik leef nog gelukkig. Door de vele dennenbomen rond de Zandenplas en de zonnebrandmiddelen die veelvuldig gesmeerd worden, ruikt het hier altijd heel lekker zoet. Het is een geur die in mijn geheugen staat gegrift.
DE TW (TOERISTISCHE WEG)
Na een korte stop bij de Zandenplas gaan we verder naar de Toeristische Weg. Ik herinner mij dat direct na de tunnel een paadje langs de snelweg ging. Dit paadje ligt er niet meer. Op naar het volgende herkenningspunt. Een afslag naar links bij een wit paaltje. Dit paaltje is vervangen door een ander paaltje, maar de route ligt er nog. Er volgt een korte explosieve klim over flinke wortels. We houden rechts aan en de trail blijft op en neer gaan. Bij een T-splitsing gaan we naar rechts en gaan we onmiddellijk links omhoog een steile flank op. Dit vond ik altijd een heel gaaf stuk. Eerst een langzame steile klim en dan op het eind even een klein explosief, nog steiler stukje met een dikke wortel. Deze wortel ligt er inmiddels niet meer en de steile klim is een beetje afgevlakt. Desalniettemin blijft het een leuk stuk. De trail gaat over een heuvelruggetje en kent leuke korte afdalinkjes en bochten.
Het volgende stuk heeft wat bosbeheer gehad, waardoor we even van de fiets moeten afstappen. Na een kleine 20 meter kunnen we de weg vervolgen. We blijven over leuke ‘bergkammetjes’ rijden met afwisselende klimmetjes en afdalingen. Na een tijdje steken we de weg over en worden we op nog meer slingerpaadjes getrakteerd. We komen bij een groot kruispunt waar de Toeristische Weg begint. Hier steken we het kruispunt over en komen we bij een hele mooie plek. Hier groeien lariksen en douglassparren. De lariksen kleuren in de herfst geel en als de naaldjes vallen, dan rijd je over een geel naaldentapijtje. Even verderop staan grote indrukwekkende douglassparren.
We vervolgen de route die ik tot nu toe nog prima weet te herinneren. We rijden een stukje over de weg en slaan weer een breder pad in. Vervolgens zoek ik naar een klein paadje in het hoge gras en ja hoor, zelfs deze ligt er nog. Het is wel erg dichtgegroeid. Het is duidelijk dat hier niet veel gereden wordt. Ook even verderop, wanneer we via een korte klim weer op een heuvelrug komen, blijft de trail smal en redelijk dichtgegroeid. Maar het is wel erg avontuurlijk. Vroeger kwam ik met mijn 60cm stuur en mijn kleine wieltjes gemakkelijk door de smalle doorgangen. Nu met een trailfiets met een lange wielbasis en een breed stuur, is het toch wat meer wringen. Mijn geheugen vertelt mij dat er nog een leuke afdaling is bij een grasveld. Ik doe mijn best te herinneren waar dit was. Maar de ingang weet ik niet meer te vinden. Totdat ik het grasveld zie waar de trail op uitkomt. Gelukkig kun je ook via deze kant de afdaling bereiken. Het is een korte afdaling, maar wel een stukje waar je even leuk je remmen kan loslaten en je fiets kan laten vliegen.
RICHTING HULSHORST
Na de spielerei in het Zandenbos is het tijd om naar de volgende sectie te gaan. We rijden over de weg naar het volgende stuk bos. Via een brug gaan we over de snelweg en vervolgens duiken we links een trail in die eigenlijk nagenoeg volledig langs de snelweg richting Hulshorst loopt. Het is een heel explosief stuk met veel korte klimmetjes, snelle bochten en korte afdalingen. Het loopt ook langs een motorcrossparcours. Op zaterdagen kun je hier vaak zien hoe de collega’s op de crossmotoren het ervan afbrengen in het mulle zand.
LEUVENUMSE BOS
Na Hulshorst steken we de snelweg weer over en komen we in het Leuvenumse Bos. Dit is een prachtig stuk natuur. Misschien niet het meest uitdagende mountainbikeparcours, maar hier moet je gewoon even genieten.Je komt een stukje langs de Hierdense Beek. Deze beek stroomt heel geruisloos, omdat er geen stenen in liggen, zoals we dat wel kennen in de Ardennen.
Dan komen we op een grote zandverstuiving. Vroeger had je hier de Generaal Winkelman kazerne en reden er tanks door dit prachtige natuurgebied. Nu mag iedereen van dit natuurschoon genieten en hebben de tankbanen plaatsgemaakt voor prachtige heidevelden. Het is augustus dus de hei staat prachtig in bloei. Vanwege de vele regen van dit jaar is de hei extra kleurrijk. Het paars is intenser dan wanneer er een droge zomer is geweest.
De route is nu rustig geworden. Geen explosieve klimmetjes meer, maar weidse uitzichten over de prachtige zandverstuiving van het Leuvenumse Bos. Dat we dit jaar veel regen hebben gehad is een zegen voor wat betreft het oversteken van de zandverstuiving. Normaal is het hier ploegen door het mulle zand in de brandende zon. Het witte zand ligt er nu zeer compact bij, waardoor we de zandverstuiving makkelijk kunnen oversteken.
TERUG NAAR DE AUTO
Na de zanderige oversteek gaan we via het Willemsbos weer terug naar het Zandenbos. Ik zou nog uren paadjes aan elkaar kunnen lussen. Mijn geheugen heeft mij niet in de steek gelaten. Maar onze beentjes zeggen dat het genoeg is geweest.
DE ROUTE IN HET KORT
Het is een leuke route met vooral de eerste
20 km veel singletracks en explosieve klimmetjes en korte afdalingen. Eenmaal op de zandverstuiving aangekomen is het vooral genieten van de mooie natuur en uitzichten. De paden worden dan afgewisseld met brede en smallere paden. Op de zandverstuiving kunnen sommige stukken moeilijk begaanbaar zijn vanwege het mulle zand. Bij terugkomst in Nunspeet gaat de route over een rustige asfaltweg terug naar de auto.
